Het kleine meisje van 105
'Alles goed met u?' vraag ik haar terwijl ik door mijn knieën zak om haar guitige kraalogen op ooghoogte te ontmoeten. Mijn hand blijft even op haar knokige schouder liggen, alsof ik haar wil geruststellen met mijn nabijheid.
Haar hoofd knikt op en neer, terwijl een glimlach de lachrimpels om haar ogen nog meer tot leven brengt. 'Ja, ik wacht hier op mijn ouders', antwoordt ze met een schrille stem, waarin op een of andere manier een opmerkelijke zachtheid verborgen ligt. Met haar ogen houdt ze nauwlettend de schuifdeuren van het woonzorgcentrum vast, verlangend naar de mensen die haar hart verwarmen.
105 is ze. Stel je dat eens voor. Geboren in een wereld waarin de straten nog amper auto's kenden, de telefoon een draaischijf had en televisie nog sciencefiction leek. Gaandeweg verloor ze haar vrienden, haar familie en haar partner die ze zo liefhad tot in zijn slopende laatste dagen. De jaren gaven haar zoveel en namen tegelijk ook alles van haar weg. En toch is ze gelukkig. In haar glimlach schuilt puur geluk, een diepe tevredenheid met haar hele 'zijn'.
105 is ze. Ze wacht op haar ouders. Achter de glimlach van een wijze vrouw die de wereld heeft gezien, schuilt nog altijd dat kleine meisje, vol hoop en verlangen naar de warme nabijheid van degenen die haar ooit de wereld gaven.
Mijn hand houdt haar schouder nog iets langer vast. Wat zou het mooi zijn als, wanneer de tijd als zand door iemands vingers wegglipt, iedereen nog steeds zo puur en intens gelukkig zou kunnen zijn als zij.
Reacties
Een reactie posten