Dwalend door zijn eigen geheugen

Dwalend door zijn eigen geheugen, op zoek naar de woorden die hij net nog vetgedrukt kon lezen in zijn hoofd, staart hij me aan. 'I-ik, ik weet het niet meer', stamelt hij. Hij bijt op zijn lip, klemt zijn handpalm tegen zijn voorhoofd en sluit voor een tel zijn ogen.

'Het is niet erg', probeer ik hem te sussen. Maar dat is het wel. Dat weet ik en hij weet het ook. Zijn eens zo heldere gedachten zweven nu als flarden door zijn hoofd. Zijn grip op de wereld verdwijnt en een diepe twijfel nestelt zich in zijn gedachten. 'Sorry voor het storen, meisje', zegt hij met een breekbare en tegelijk vastberaden stem, alsof hij niet enkel mij maar ook zichzelf probeert te kalmeren.

'Lastig he,' antwoord ik hem na een bewuste veelzeggende stilte, terwijl ik hem meelevend aankijk, 'lastig dat je niet meer weet wat je wou zeggen'. Hij vangt mijn blik. Zijn ogen vullen zich weer met helderheid. 'Ja, dat is lastig' beaamt hij zacht. Een fractie van ontspanning glijdt over zijn gezicht.

De stukjes weer in elkaar passen, problemen lijmen met oplossingen, dat is altijd mijn tweede natuur. Maar hier, in dit moment, is er niets om op te lossen. Een geheugen dat steeds mistiger wordt, valt niet te repareren.

Terwijl ik naar hem kijk met een blik die in stilte begrip ademt, realiseer ik me hoeveel kracht er schuilt in het simpelweg benoemen van wat is.

© Eva Van der Linden